Anne is bijna zes jaar oud als er in 2015 Ewing-sarcoom bij haar wordt geconstateerd. Dit is een kwaadaardige bottumor. Het leven van Anne, haar zus Ilse en ouders Antoine en Yolanda verandert in één klap. Wat blijft, is Anne’s positieve, vrolijke, grappige, ondernemende, zorgzame en ondeugende karakter.

Via Marijn Fidder, fotografe van het project Stoute Cellen, komt de Bond tegen vloeken in contact met de ouders van Anne. We leggen uit wat onze gedachte is achter de campagne en vragen of Anne onderdeel mag zijn van onze campagne. Antoine, vader van Anne: “Ik vond het direct een mooi eerbetoon aan onze dochter. Vooral omdat ze het verschrikkelijk vond als mensen schelden met haar ziekte.”

Altijd bezig met anderen

Wat Anne enorm kenmerkt, is dat ze altijd bezig was met anderen. Moeder Yolanda: “Anne cijferde zichzelf niet weg, maar het leed van anderen greep haar ook aan. Ze kon niet tegen onrecht en wilde dat iedereen het ook goed had. Ook al was ze ziek, Anne vond zelf ook dat ze het heel goed had.”

Gewoon kind zijn

Anne genoot enorm van kleine dingen. Het leukste vond ze naar school gaan. Yolanda en Antoine: “Dat was voor haar het normale leven. Op school kon ze echt kind zijn, daar ging het goed met haar. En kon ze heerlijk druk zijn met onbenullige dingen, waar haar klasgenoten ook druk mee waren.”

Hekel aan scheldwoorden

Anne had een vreselijke hekel aan schelden en vooral schelden met het woord kanker. Yolanda: “Anne snapte gewoon niet waarom mensen schelden met kanker. Waarom zou je schelden met een woord waar je zo ziek van wordt?” Dat Anne grote moeite had met scheldwoorden, bleek toen er een spaarpot werd geïntroduceerd waar geld in moest als je een scheldwoord zei. Antoine: “Anne was daar heel stellig in. Op het moment dat ze hoorde dat iemand een scheldwoord zei, riep ze direct: vijf euro! Dan moest er geld in het spaarpotje. Op deze manier werden wij door Anne heel alert op onze taal.”

Kanker wil je nooit horen

Yolanda en Antoine kunnen zich nog goed een situatie voor de geest halen over het schelden met kanker. Antoine: “Op een dag waren we met familie in een museum bij ons in de buurt. Anne was die dag ook mee. In het museum zaten een paar jongens die daar eigenlijk niets te zoeken hadden. Ze kwamen niet voor het museum, maar om hun telefoon op te laden. Blijkbaar werkte het stopcontact of de lader niet goed. De scheldwoorden vlogen in het rond. Vooral het woord kanker viel meerdere keren. Anne hoorde dit ook en we zagen dat ze in haar schulp kroop.” Yolanda: “Op een gegeven moment kon ik er niet meer tegen en heb ik de jongens aangesproken. De jongens schrokken enorm toen ik naar Anne wees en zei: het meisje dat daar staat, heeft kanker, het woord waar jullie mee schelden. Ze boden hun excuses aan en zijn vertrokken.”

Yolanda en Antoine: “Doordat er op straat, op TV en op social media veel wordt gescholden en gevloekt, lijkt het alsof het normaal is. Maar scheldwoorden komen echt binnen, het is wel degelijk kwetsend. Met deze campagne willen we laten weten dat schelden met ziektes zoals kanker niet normaal is.”

Eind 2020 moesten Annes ouders, zus, familie en vrienden afscheid nemen van Anne (11).

fotocredits: Marijn Fidder